Η επιλόχεια κατάθλιψη δεν περιορίζεται στις μητέρες, αφού τα ποσοστά της μεταξύ των νέων μπαμπάδων είναι όμοια με αυτά των …
Ήξερες ότι και οι μπαμπάδες βιώνουν επιλόχειο κατάθλιψη;
H επιλόχειος κατάθλιψη επηρεάζει το 15% των νέων μαμάδων, αλλά έρευνες δείχνουν ότι και οι μπαμπάδες παρουσιάζουν συμπτώματα.
Αν δεν πέφταμε πάνω σε ειδικό αφιέρωμα του Guardian, θα επιμέναμε ότι η επιλόχειος κατάθλιψη, είναι αδύνατο να συμβεί σε τόσο έντονο βαθμό σε έναν νέο μπαμπά. Ή ιστορία του 35χρονου Lewis μάς έκανε να αλλάξουμε γνώμη.
Μετά από 7 ώρες στην αναμονή, ο ίδιος δήλωνε εντελώς απροετοίμαστος σε ό,τι θα ακολουθούσε μετά τη γέννηση του πρώτου του παιδιού. Καμία συναισθηματική σύνδεση και τίποτα από ό,τι περιγράφουν όλοι, δεν ήρθε ως επακόλουθο στη νέα του καθημερινότητα. «Παρότι έχουν περάσει πέντε χρόνια, δεν είμαι ακόμη σε θέση να μιλήσω γι’ αυτό. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, βλέποντας τη ζωή της γυναίκας μου και του παιδιού μας που ετοιμαζόταν να έρθει στον κόσμο, να είναι σε κίνδυνο. Ή όλη ανάμνηση είναι θολή τώρα αλλά τότε νόμιζα ότι θα κρατούσε για πάντα», περιγράφει στον Guardian.
H Kylie Jenner μιλά για τη (διπλή) επιλόχειο κατάθλιψη: «Σκέφτεσαι ότι δεν θα περάσει ποτέ. Αυτό δεν είναι αλήθεια»
Παρόλο που όλα πήγαν καλά στο τέλος, ο Lewis για πολύ καιρό, δεν μπορούσε να αποβάλει την τραυματική εμπειρία της γέννας. «Το διάστημα που η σύζυγός μου ανάρρωνε, χρειαζόταν να μένω μόνος μου με το παιδί αλλά δεν ένιωθα το ξεχωριστό αυτό δέσιμο, για το οποίο μιλούν όλοι», περιγράφει συμπληρώνοντας:
«Ήθελα απλά να βεβαιωθώ ότι η σύζυγός μου ήταν Ok. Το μωρό συμβόλιζε απλά μια κατάσταση που έπρεπε να διαχειριστώ»
Παρατηρώντας τον θηλασμό
Ύπνος αραιά και πού, διαρκές άλλαγμα πάνας, θηλασμός (φυσικά, μόνο σαν εικόνα). Τη στιγμή που άλλοι μπαμπάδες δήλωναν «ερωτευμένοι» με το νέο μέλος της οικογένειάς τους, ο Lewis δεν ένιωθε τίποτα να αλλάζει στον τρόπο που έβλεπε το παιδί του, με αποτέλεσμα να βυθίζεται σταδιακά στα πρώτα συμπτώματα αυτού που ορίζεται ως «επιλόχειος κατάθλιψη».
Με μια γρήγορη αναζήτηση στο Google, η επιλόχειος είναι η κατάθλιψη που εμφανίζεται περίπου τρεις μέρες μετά τον τοκετό, στη μητέρα, ενώ τελευταία, ο όρος εξαπλώνεται για να χαρακτηρίσει και τους δύο γονείς, καθώς δεν είναι λίγοι και οι μπαμπάδες που εκδηλώνουν ανάλογα συμπτώματα. Ή εμφάνισή της σχετίζεται με πολλούς παράγοντες.
Ή επιλόχειος κατάθλιψη (PND), επηρεάζει περίπου το 10%-15% των νέων μαμάδων. Οι μπαμπάδες θεωρείται ότι δεν παρουσιάζουν εύκολα τα συμπτώματά της παρόλο που σε ποσοστά, αφορούν περίπου το 10% αυτών
Τα συμπτώματα
Οι νέοι μπαμπάδες, νιώθουν συχνά ανεξήγητη θλίψη, εκνευρισμό, αδυναμία να ικανοποιηθούν, από τον πατρικό ρόλο που απέκτησαν.
Συχνά, παρουσιάζουν διαταραχές ύπνου, δεν έχουν όρεξη για φαγητό και βιώνουν τάσεις απομόνωσης τόσο από την μητέρα όσο και από τον υπόλοιπο κοινωνικό περίγυρο.
Σύμφωνα με την ακαδημαϊκό σε πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Dr Sharin Baldwin: «Και οι δύο γονείς είναι ευάλωτοι σε θέματα ψυχικής υγείας κατά τη διάρκεια αλλά και μετά τη γέννηση του παιδιού τους. Οι ευθύνες μοιράζονται και η περισσότερη πλέον συμμετοχή των μπαμπάδων, τους κάνει να μη νιώθουν αρκετά επαρκείς για τον ρόλο τους». Ή ίδια ξεκίνησε έρευνα το 2016 για να αποδείξει ότι και οι μπαμπάδες παθαίνουν επιλόχειο κατάθλιψη.
Στη μελέτη, συμμετείχαν 21 άνδρες από διαφορετικές χώρες, οι οποίοι μιλούσαν ανοιχτά για την εμπειρία του να είναι γονείς. Οι περισσότεροι μοιράζονταν την απόγνωσή τους και τη δυσκολία του να επιστρέφουν από τη δουλειά τους και να πρέπει να φροντίζουν το μωρό τους, χωρίς να νιώθουν αρκετοί.
Οταν ο Lewis επέστρεψε στη δουλειά μετά από δύο εβδομάδες γονικής άδειας, είχε ανάμεικτα συναισθήματα. «Στο γραφείο ήταν αρκετά κουραστικά, αλλά ένιωθα ότι έκανα διάλειμμα από το να είμαι συνεχώς στο σπίτι. Αισθανόμουν ενοχές που έλειπα, αλλά και ανακούφιση», παραδέχεται τώρα, κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο με μια κάποια απάθεια.
Οπως επισημαίνει η Baldwin, «η επιλόχειος κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει εξίσου τους άνδρες που έχουν υιοθετήσει τα παιδιά τους, αλλά και τα ομόφυλα ζευγάρια. Ή στήριξη του γονιού που βυθίζεται σε αυτή την κατάσταση, είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Αν όσοι έχουν συμπτώματα, μπορούν να μιλήσουν γι’ αυτά και να τα μοιραστούν, μπορούν να τα αντιμετωπίσουν. Διαφορετικά, τα πράγματα χειροτερεύουν».
