Εκκλησιάζουσες, Αριστοφάνης- Γ. Μπέζος
Η 
Ελευσίνα, η γνωστή-άγνωστη στους Αθηναίους, απέχει λίγα μόλις χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα και είναι μια όμορφη πόλη. Διαθέτει ωραία παραλία με γραφικά ταβερνάκια και βεβαίως τον πολύ σημαντικό αρχαιολογικό της χώρο. Στολίδι της το παλιό εργοστάσιο ελαιουργίας που έχει μετατραπεί σε πολιτιστικό κέντρο και φιλοξενεί, ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες, πολλές δραστηριότητες, τοπικής και διεθνούς εμβέλειας κάτω από τον πολιτιστικό θεσμό “Αισχύλεια“. Στο υπαίθριο θεατράκι, στον περίβολο του παλιού εργοστάσιου, δίνονται πολλές από τις σημαντικές παραστάσεις που περιοδεύουν ανά την Ελλάδα.
Με πρόσκληση του ακάματου φίλου Γιάννη Καλυμνάκη, ψυχή και κινητήρια δύναμη του Συλλόγου Εθελοντών Θριασίου Πεδίου, που παράγει μεγάλο και πολυσχιδές εθελοντικό έργο, παρακολούθησα με την γυναίκα μου, το βράδυ της Κυριακής 13 Σεπτεμβρίου, τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη.
Μετά το τέλος του μακρόχρονου Πελοποννησιακού πολέμου και τη βαριά ήττα της Αθήνας, η ανισότητα και η διαφθορά κυβερνούσαν. Οι Αθηναίες με αρχηγό την Πραξαγόρα αποφασίζουν να αντιδράσουν. Μεταμφιέζονται σε άνδρες και πηγαίνουν κρυφά στην Εκκλησία του Δήμου όπου με τέχνασμα αποκτούν ένα ψήφισμα που τους δίνει την εξουσία. Οι μεταρρυθμίσεις που επιβάλουν περιλαμβάνουν περιουσιακή και ερωτική κοινοκτημοσύνη, η εφαρμογή των οποίων οδηγεί σε κωμικές καταστάσεις. Μέσω αυτού του έργου, ο Αριστοφάνης καταγγέλλει τα κακώς κείμενα και επιδιώκει να αφυπνίσει τους Αθηναίους ώστε να αλλάξουν την κατάσταση.
Το έργο, σε μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη, είναι μια παραγωγή του Εθνικού θεάτρου που σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί ο Γιάννης Μπέζος. Προερχόμενος από την επιθεώρηση, ο καλός αυτός ηθοποιός δεν απέφυγε κάποιες σκηνές που τη θύμιζαν.
Ο Μπέζος, ακολουθώντας την θεατρική μόδα των τελευταίων πολλών ετών που επιτάσσει τα γυναικεία πρόσωπα των έργων του Αριστοφάνη να παίζονται από άνδρες, ανέλαβε τον ρόλο της Πραξαγόρας ενώ εκείνον του γείτονά του Βλέπυρου ανέθεσε στον πολυτάλαντο και πολυπράγμονα, Γιάννη Ζουγανέλη.
Η τελευταία φορά που ανέβηκε αυτή η παράσταση από το Εθνικό Θέατρο ήταν το 1996, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο Πραξαγόρα και τον Γιώργο Μοσχίδη Βλέπυρο. Εντυπωσιακή η εμφάνιση του Μπέζου-Πραξαγόρα με ρούχα, κόμμωση και ύφος που παρέπεμπε στη Ζωή Κωνσταντοπούλου (ο Μιχαλακόπουλος την είχε αποδώσει ως Ντόρα Μπακογιάννη).
Τέσσερα ήταν, κατά την άποψή μου, τα μεγάλα ατού της παράστασης:
-
Το ντύσιμο, η κίνηση και το μπρίο του χορού, που θύμιζε μπουκέτο με ζωντανά λουλούδια
-
Τα τραγούδια του Κωστή Μαραβέγια (επί σκηνής) που ερμήνευαν πολύ ωραία τα κορίτσια του χορού, κάποια από τα οποία ξεχώριζαν με τις υπέροχες φωνές τους.
-
Η ζωντανή ορχήστρα με τους μουσικούς που ανελάμβαναν και ρόλους ηθοποιού.
-
Ο νέος ηθοποιός Πάνος Βλάχος, στον ρόλο του Νέου. Εδώ ξεκλείδωσε όλο το υποκριτικό και κινησιακό ταλέντο του, που δεν του δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσει στο σήριαλ Μην αρχίζεις τη μουρμούρα όπου συμμετέχει.
Κοντολογίς, ένα καλοκουρντισμένο σύνολο, όπου οι νέοι ηθοποιοί, τα μέλη του χορού και της ορχήστρας έκλεβαν την παράσταση.
Είχαν προηγηθεί δεκατρείς παραστάσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων το θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου και το Ηρώδειο, και θα ακολουθούσαν τέσσερις ακόμη, σύνολο δεκαοκτώ.
Μία από τις απολαύσεις του ελληνικού καλοκαιριού είναι η παρακολούθηση αρχαίου δράματος και κωμωδίας σε υπαίθρια θέατρα, αρχαία και σύγχρονα, εγκατεσπαρμένα σε όλη τη χώρα. Άριστος συνδυασμός τέρψης και επιμόρφωσης.
