Μπορεί μία κατάσταση που μας προκαλεί φόβο, να μας προσφέρει, ταυτόχρονα, και απόλαυση; Αν θεωρήσουμε αληθινά τα λόγια του γνωστού …
Η απλότητα είναι θέμα καλού γούστου
Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο εμείς οι άνθρωποι αναλύουμε όλο και περισσότερο συναισθήματα και στάσεις ζωής. Προσπαθούμε να τους βάλουμε ετικέτα και να τα οριοθετήσουμε, ενώ από πάντα αποτελούσαν βίωμα ή αποτέλεσμα εμπειριών. Φυσικά αυτό συναντάται σε κάθε φάση της ζωής μας σε συνδυασμό με έναν περίπλοκο τρόπο σκέψης και ζωής, βασισμένο κατά πολύ σε θεωρίες δήθεν της ψυχολογίας, που μάλλον αποτελούν περισσότερο έναν τρόπο κάλυψης από πιθανά μελλοντικά λάθη.
Οι εν δυνάμει γονείς απευθύνονται σε ψυχολόγους και παιδιάτρους, προκειμένου να συμβουλευτούν τον τρόπο – τον πιο σωστό που υπάρχει – για το μεγάλωμα του μωρού που έρχεται. Δεν αφήνουν περιθώριο να νιώσουν το αίσθημα του να ‘σαι γονιός, κρατώντας το μωράκι τους στην αγκαλιά. Να αισθανθούν το ένστικτο της δικής τους επιβίωσης και στη συνέχεια τον τρόπο με τον οποίο ένα παιδί πρέπει να μεγαλώσει. Σίγουρα υπάρχουν ειδικοί που μπορούν να μας μάθουν πολλά πράγματα για τα οποία δεν είμαστε ενήμεροι, φτιάχνοντας όμως τη ζωή μας περίπλοκη, τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας και φορτώνοντας το μυαλό μας με γνώσεις που στην πράξη δεν μας χαρακτηρίζουν πάντα, δημιουργούμε μία στρεσσογόνα κατάσταση, κατηγοριοποιώντας εκείνα που στην ουσία σημαίνουν εμπειρία, ένστικτο, αίσθημα και ζωή.
Συναντώνται ζευγάρια που καταφεύγουν σε κάποιον ψυχολόγο και σύμβουλο σχέσεων με σκοπό να λύσουν προσωπικά ζητήματα, αντί να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να λύσουν ό, τι τους απασχολεί. Πώς γίνεται να μπορούν να ακούσουν τον ειδικό και να αδυνατούν να ακούσουν τον σύντροφό τους; Μαθαίνουν να επικοινωνούν κωδικοποιημένα και με κανόνες, με πρόθεση να λύσουν έτσι τις διαφορές τους και να αποκτήσουν ποιότητα στη σχέση, ενώ η συντροφικότητα τρέφεται από όλα όσα δύο άνθρωποι έχουν ανάγκη να εκφράσουν και να ζήσουν με γνώμονα βασικά τον αυθορμητισμό.
Η κάθε δυσκολία, ο πανικός, η στεναχώρια δεν βιώνονται πια με μουσική, με ξεσπάσματα σε φίλους ή κλάματα στο σκοτάδι, αλλά με την αναζήτηση ενός ψυχαναλυτή ή κάποιο βιβλίου που θα μας παρουσιάζει τον σωστό τρόπο για να λυπηθούμε και να ξεπεράσουμε το άσχημο γεγονός που αντιμετωπίζουμε. Το ίδιο και η χαρά μας, αποκτά κι αυτή ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης που τεμαχίζεται και προσπαθεί να αναλυθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνεται έτσι κάθε αίσθηση αλήθειας και ομορφιάς.
Καθετί που υπάρχει γύρω μας χρειάζεται να αναλυθεί με κανόνες και να γίνει αντιληπτό με κωδικούς. Οι άνθρωποι έχουμε γίνει καχύποπτοι για τα πάντα, υπεραναλύοντας βασικές και σταθερές έννοιες, απομακρυσμένοι από την ουσία που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος κι ό, τι στην πραγματικότητα αισθάνεται. Βρισκόμαστε σε μία διαρκή κατάσταση να προλάβουμε τα πιθανά μας λάθη, τα συναισθήματα, και την κάθε μας σκέψη. Μπλοκάρουμε τον αυθορμητισμό μας και φυσιολογικές καταστάσεις που οφείλουμε να βιώσουμε, τις μετατρέπουμε σε προβλήματα που ανάγονται στην επιστήμη.
Η ψυχολογία δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει και να διορθώσει κάθε φυσιολογική αντίδραση της ανθρώπινης ύπαρξης όπως είναι ο φόβος, η χαρά, το άγχος, ο θυμός και η απογοήτευση. Σίγουρα καθετί που αφορά την ψυχοθεραπεία μπορεί να συμβάλει ως ένα βαθμό στην ποιοτική ζωή, όμως και σε αυτό υπάρχουν όρια.
Σε καμία περίπτωση η επιστήμη δεν δύναται να αντικαταστήσει οτιδήποτε αληθινό υπάρχει γύρω μας και όσα μπορεί να μας χαρίσει μία σχέση, ένας καυγάς, ένα ξέσπασμα στην αγκαλιά ενός ανθρώπου, μία ερωτική απογοήτευση ή η εμπειρία ενός ταξιδιού.
Είναι πολύ σημαντικό που θέλουμε να μάθουμε και που υπάρχουν τόσες γνώσεις γύρω από τα πάντα, όμως η ζωή και η ευτυχία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και αν κάτι πρέπει να μελετήσει, αυτό δεν είναι η πολυπλοκότητά τους μέσω της ψυχολογίας, αλλά το αυτονόητο του να αντιλαμβάνομαι και να ζω.
Αντί λοιπόν να αναζητούμε σε όλα κανόνες, σαν να ‘μαστε μηχανές και χρειαζόμαστε οδηγίες χρήσης, ας αναζητήσουμε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, την απλότητα.
