Μίλησέ μου ποιητικά, μίλησέ μου για ποίηση!
Δεν ξέρω γιατί αλλά σήμερα αισθάνομαι την ανάγκη να ακούσω ποίηση. Να αναβλύζουν από της ψυχής μου τα εσώτερα, βελούδα αισθήματα. Τι καλύτερο λοιπόν από τη συντροφιά των ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη. Ομολογώ ότι νοστάλγησα να διαβάσω τα έργα του αξιόλογου ποιητή μας.
Ενθυμούμαι, λοιπόν, με δέος τον ποιητή του έρωτα και της επανάστασης, της ουτοπίας και της ανθισμένης ματαιότητας και συνάμα νοσταλγώ τον ρομαντισμό και το παράλογο των ποιημάτων του Λειβαδίτη. Υπήρξε ο ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που κληροδότησε ανέπαφη στους μεταγενέστερους μια βαθιά ουμανιστική ποίηση, ένα κτήμα εσαεί που βρίσκει απήχηση στη γενιά του διαδικτύου, ενώ χαρακτηρίστηκε ως ποιητής του μέλλοντός μας.
Με την ποίησή του ανανέωσε τον ρομαντισμό μέσα από τη χρήση επικών και δραματικών στοιχείων. Αλλά και ενοφθαλμίζοντας στον κορμό του ρομαντισμού, υπερρεαλιστικούς τρόπους και στοιχεία παραλόγου. Συγκέρασε το φανταστικό και το μαγικό με το ρεαλιστικό σε έναν προσωπικό μαγικό ρεαλισμό. Άσκησε την κριτική περισσότερο με αγάπη παρά με αυστηρότητα, ενώ αντιλαμβανόταν τον ρόλο του κριτικού ως εμψυχωτή. Πρόκειται για έναν «αυθεντικό μεγάλο ρομαντικό ποιητή», όπως έγραψε και ο ομότεχνός του Τίτος Πατρίκιος.
Είναι αλήθεια ότι στην εποχή μας λησμονούμε τον ρομαντισμό, ενώ η ποίησή του αποτελεί την αφορμή για να ευφρανθεί η ψυχή μας πάλι σαν άλλοτε. Γιατί υπήρξε σπουδαία η παρακαταθήκη που άφησε στους νεότερους και η υπηρεσία που προσέφερε καθώς συνέβαλε στην ανανέωση του τραγουδιού, στον πολιτισμό και στην τέχνη.
Ας ανατρέξουμε σε αυτά τα κατά κόρον στολίδια, που μπορούν να κοσμήσουν πέρα από τη φαντασία και κόσμους αλλιώτικους, αληθινούς και ρεαλιστικούς. 
Για τον λόγο ότι σε δύσκολες εποχές όπως και σήμερα επιβάλλεται να θυμηθούμε αξίες που χάθηκαν εξαιτίας της υπερκατανάλωσης. Άλλωστε όταν όλα γύρω μας συμβαίνουν γρήγορα χάνεται η προσωπική επαφή, η αυθεντικότητα, η μαγεία του ρομαντισμού. Κι όμως όταν διαβάσουμε ποίηση ξαφνικά λυτρωνόμαστε γιατί λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και διδακτικά.
Όλα τούτα δηλαδή, που συνυφαίνονται με υπαρξιακές εναγώνιες αναζητήσεις και υπερβατικές παραμέτρους μα και για εκείνα που μιλούν για έρωτα, όπως το ποίημα τούτο:
«Μια γυναίκα»
Ένα πλατύ, δροσερό χαμόγελο έτρεχε πάνω στο γυμνό κορμί σου,
σαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς, πρωί την άνοιξη,
έσταζες όλη από ηδονή, οι ερωτικές κραυγές μας
τινάζονταν μέσα στον ουρανό σα μεγάλα γιοφύρια
απ’ όπου θα περνούσαν οι αιώνας – α, για να γεννηθείς εσύ, κι εγώ για να σε συναντήσω
γι’ αυτό έγινε ο κόσμος. Κι η αγάπη μας ήταν η απέραντη σκάλα που ανέβαινα
πάνω απ’ το χρόνο και το Θεό και την αιωνιότητα
ως τα’ σύγκριτα, θνητά σου χείλη.
