Η γνώση είναι δύναμη, αλλά και καταδίκη!

Πολλοί λένε πως η εξυπνάδα πηγάζει από μέσα μας, αλλά κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τη γνώση. Το μόνο που ξέρουμε είναι πως η ανθρώπινη ιδιότητα για κατανόηση και η δίψα για γνώση έχουν γίνει ένα όπλο ασύγκριτο με όλα τα άλλα.

Ενώ άλλα πλάσματα περπατούν τη γη μας εδώ και εκατομμύρια χρόνια, ένα μόνο ξεχωρίζει ανάμεσα σε αυτά, το ανθρώπινο είδος. Η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι παρά μια κουκίδα στο παζλ δισεκατομμυρίων κομματιών, που ονομάζουμε ιστορία του σύμπαντος. Παρόλα αυτά, ο άνθρωπος έχει καταφέρει να αφήσει ένα μόνιμο σημάδι στο πέρασμά του.  

Σίγουρα δεν είναι η σωματική μας δύναμη που βοήθησε να επιβιώσουμε, αλλά η δυνατότητα να εξελιχθούμε. 

Τα ζώα, αλλά και ο άνθρωπος, αν υποστηρίξουν τη θεωρία της εξέλιξης του Δαρβίνου, μέσα στο πέρασμα των χρόνων, μαθαίνουν να προσαρμόζονται και να υπερβαίνουν εμπόδια ή αφανίζονται από το πρόσωπο της γης.

Για κάποιο, άγνωστο ακόμη λόγο, ο άνθρωπος ‘ευλογήθηκε’ με έναν εγκέφαλο ικανό για πολλά παραπάνω απ’ τα υπόλοιπα πλάσματα.

Θα ήθελα να πιστεύω πως υπάρχει κάποια στιγμή στο χρονικό συνεχές, όπου ένας άνθρωπος έχοντας σώας τας φρένας, μπόρεσε πλέον να δει καθαρά πως η ύπαρξή του δεν αρκούσε να είναι μόνο ζήτημα επιβίωσης.

Κατάλαβε πως έπρεπε να κάνει κάτι παραπάνω, να ζήσει, να περιμένει την επόμενη μέρα να έρθει, χωρίς να φοβάται πως θα είναι η τελευταία. Αυτή η στιγμή, αν συνέβη, ήταν το αποκορύφωμα της ανθρώπινης ύπαρξης και μετά όλα πήγαν στραβά…

Ίσως ακούγεται δυσοίωνο, αλλά η γνώση που απέκτησε το είδος μας, ήταν καταστροφική.

Ο πλανήτης, τα ζώα, το σύμπαν ολόκληρο έπρεπε να διαμορφωθεί για τη δική μας αρέσκεια. 

Κι όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι, μετά από εκατομμύρια πολέμους, αλλά και άλλες τόσες εφευρέσεις, ανακαλύψεις και ευεργεσίες, η ανθρώπινη αλαζονεία παραμένει ένα αχόρταγο ζώο, έτοιμο να καταστρέψει τους πάντες στο διάβα του. Ακόμη και τον εαυτό του.

Γιατί όμως;

Γιατί απ’ όλα τα αρχαιότερα, δυνατότερα, γρηγορότερα είδη, να ήταν στου ανθρώπου τη μοίρα να κυριαρχήσει πάνω απ’ όλα;

Κάποιος ψηλά, σε μια διάσταση πέρα από τη φαντασία μας, το έκρινε πιο ορθό; Μήπως έγινε μια τυχαία μοιρασιά ρόλων και βγήκαμε τυχεροί;

Η δημιουργία του σύμπαντος είναι ένα μυστήριο, ίσως γι’ αυτό όλοι σπέρνουμε τον πανικό.

Ακόμη κι ο άνθρωπος δε γνωρίζει την αρχή όλων, όπως και το τέλος. Αν και τα ζώα έχουν κοινό μυαλό και απλές επιθυμίες, δεν κρύβουν κακία μέσα τους. Ούτε παίρνουν βαθιά ευχαρίστηση απ’ τη δυστυχία των άλλων.

Ο άνθρωπος δε ξέρει τα όριά του, δε ξέρει που να σταματήσει και δεν θέλει να μαθαίνει πως έχει άδικο.

Οι λίγοι άνθρωποι που δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία, συνήθως βρίσκουν άσχημο τέλος.

Ο Σωκράτης και ο Γαλιλαίος σκοτώθηκαν για τις πρωτοποριακές τους ιδέες. 

Ίσως οι θάνατοί τους έπρεπε να συμβούν, για να μάθουμε τις συνέπειες, αλλά να πω την αλήθεια, δε γνωρίζω και πολλούς ανθρώπους που μαθαίνουν από τα λάθη τους.

Ακόμη όμως και οι λίγοι και καλοί εκεί έξω, δεν κυβερνούν τον κόσμο.

Οι ηγέτες μας όμως, είναι σίγουρα έξυπνοι και δυνατοί, έτσι δεν είναι;

Ίσως…

Όταν ανάμεσα σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, οι μερικοί χιλιάδες, παίρνουν στα χέρια τους τη μοίρα ολόκληρου του σύμπαντος, τότε ίσως είναι ώρα να συνειδητοποιήσουμε, πως η γνώση δεν είναι μόνο δύναμη, αλλά και καταδίκη…

Συντάκτης: Μυρτώ Οικονομάκου,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.