Ποιος σκότωσε τον Ερώτα;

Εξαιρετικός τίτλος, έτσι; Όχι, ποιος απ’ όλους εσάς, που τον είδατε, δεν στάθηκε πάνω του λίγα δευτερόλεπτα ή πόσοι από εμάς δεν κάνουμε κρυφά google-έρευνες για τον Ερώτα κατά καιρούς; (εδώ μετράει και το ψάξιμο «συντρόφου»  στις διάφορες εφαρμογές κλπ). Ποιανού δεν του κίνησε την περιέργεια ο παραπάνω τίτλος, δεν τον τσίγκλησε, δεν του θύμισε κάτι πριν πει: «Έλα τώρα, με τέτοια θα ασχολούμαι;» μ’ ένα διττό αίσθημα ενοχής κι επιθυμίας καθώς προχωράτε παρακάτω στο επόμενο άρθρο ή μένετε εδώ παρέα; 

Είναι λίγο σαν το έργο: “Who killed Jessika Rabbit”, “Ποιος σκότωσε την Jessika Rabbit?”, φοβερό εργάκι το οποίο οι παλαιότεροι θα θυμούνται. (Οι νεότεροι βρείτε το, αξίζει. Η Jessika είναι χαρακτήρας καρτούν, πολύ  σέξι μεν αλλά ως καρτούν δεν μπορεί να υφίσταται παρά μόνο ως φαντασίωση).

Tι πιστεύουμε:

«Ποιος σκότωσε τον Ερώτα;». είναι μια πολύ «καθώς πρέπει» και σύγχρονη ερώτηση η οποία υπονοεί ότι:

• Πιστεύουμε ότι ο Έρωτας υπάρχει ή τουλάχιστον ότι υπήρχε– κάπως.
• Πιστεύουμε – για κάποια άγνωστη, ρομαντική και συναισθηματική αιτία – ότι παλαιότερα είχε περισσότερη ισχύ, ήταν πιο διαδεδομένος, ομορφότερος, πιο διαθέσιμος, πιο απολαυστικός, κοκ (το παλαιότερα περιλαμβάνει την εποχή που ήμασταν νέοι  και τις μνήμες μας από τότε που είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ξεθωριασμένες, έως και τα έγκατα των αιώνων που δεν γνωρίζουμε) .
• Όλο και περισσότερο τείνουμε να σκεφτόμαστε ότι ο Έρωτας δεν υπάρχει – όπως τον έχουμε κατά νου τουλάχιστον, που είναι πολύ φλου – ομολογήστε το).
• Εάν λοιπόν υπήρχε (κάπως) και τώρα δεν υπάρχει (κάπως πάλι) σίγουρα κάποιος/α μας τον αφαίρεσε δια της βίας – καθώς μόνο δια της βίας αποσπάται κάτι καλό κι αγαθό όπως ο Έρωτας.
• Κι αφού τον ψάχνουμε μανιωδώς και δεν τον βρίσκουμε, κι αφού μόνος του δεν μπορεί να μας εγκατέλειψε (αδιανόητο αυτό καθώς είμαστε καλοί άνθρωποι!) κι αφού ο Έρωτας φυλακισμένος δεν ζει (έτσι λένε- εγω δεν ξέρω), τότε θα πρέπει να έχει συμβεί το χείριστο, δηλαδή κάποιος κακοήθης να τον σκότωσε!

Ναι, αλλά ποιος; Ποια; (και να μην πουν οι γυναίκες οι άντρες, κι άντρες οι γυναίκες διότι το αυτό έκαναν ο Αδάμ και η Εύα και βρήκαν τον μπελά τους).

Κι η ερώτηση, κρύβει μια άλλη  – γεμάτη ελπίδα- ερώτηση: Μήπως όταν βρούμε τον δολοφόνο του, θα ξαναβρούμε και τον Ερώτα;  Έστω και νεκρό; Ημιθανή; Μήπως τέλος πάντων κάτι περισώσουμε; 

Πότε υπήρξε ο Έρωτας;

Και καθώς όλο αυτό έχει μια χροιά  έντονου παραλογισμού, μήπως να ανασυνταχτούμε και να σκεφτούμε το εξής: Υπήρξε ποτέ Έρωτας; Υπήρξε βρε παιδιά ποτέ Έρωτας αναμεταξύ των ανθρώπων; (στήσεις και άλλα παρόμοια σωματικά φαινόμενα δεν μετράνε.) Ναι, υπήρξε. -Ωραία. -Πότε ακριβώς; Έργα τέχνης, μυθιστορήματα και άλλα τέτοιου είδη ανθρώπινης επινόησης, τέχνης και φαντασίας αντιλαμβανόμαστε ότι δεν μπορούν να μετράνε.

Πότε μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, αιματοκυλισμένη και βαμμένη από πόλεμους και έχθρες, όπου όλα πουλιούνταν κι αγοράζονται σαν το στάρι και το καλαμπόκι, η οποία αναμοχλεύει μες το ψέμα και την απάτη και την βία κρατών, δογμάτων, οικογενειών, κοκ; 

Σε ένα κόσμο όπου αμέτρητες πράξεις «ερώτα» ήταν και είναι βιασμοί κάθε λογής και για κάθε λόγο, γίνονται απο βαρεμάρα, από συνήθεια, από μοναξιά, υποχρέωση, ενοχή, στην ύπαιθρο συχνότερα μες το χώμα και την βρώμα ή μες την καταχνιά κάποιας παράγκας σαν τα γουρούνια; Η ακόμη και στα παλάτια όπου οι γυναίκες, σκλάβες του εκάστοτε αφέντη τους, αποκεφαλίζονταν όταν τις βαριόνταν ή στην καλύτερη τις αντικαθιστούσαν με  κάποιο άλλο σώμα; Η στα μπουντουάρ όπου η πορνεία κάθε είδους είχε αναχθεί σε τέχνη;

Που, σε όλα αυτά, υπήρξε ο Έρωτας;

Έρωτας και διαφήμιση 

Η το άλλο, που «ερωτευόμαστε» ξάφνου και χάνουμε κάθε λογική και κριτική σκέψη κι είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε αυτόν τον υπέροχο  «έρωτα» στα πέρατα του κόσμου ή έτσι λέμε, μέχρις ότου μας ζητήσει κάτι τέτοιο ή ανακαλύψουμε ότι τα οικονομικά του/της δεν είναι ρόδινα ή μέχρι απλά να «ξε-ερωτευτούμε» με την ίδια έλλειψη λογικής που «ερωτευτήκαμε»,  κοκ.

Ας το πάμε αλλιώς. Την τελευταία φορά που είδαμε τον «Ερώτα» πότε ήταν; Πρόσφατα ήταν:  σε διαφήμιση στην τηλεόραση, κι όπως καλά γνωρίζουμε οι διαφημίσεις παρουσιάζουν αναλώσιμα προϊόντα, με ημερομηνία λήξης, γεμάτα αναληθείς υποσχέσεις. (Αυτό είναι το μέτρο μας;) Δηλαδή ο «Έρωτας»  αποτελεί το μέσον απόκτησης κάποιου «αγαθού», δηλαδή ο ίδιος δεν είναι το αγαθό; (Ορίστε ένας φονιάς λοιπόν: εμείς.)

Και μυθολογία

Βεβαίως, τον έχουμε δει στην μυθολογία-η οποία είναι ωραιότατη μεν, αλλά δεν είναι ιστορία, δεν είναι γεγονός.  Εκεί, φτερουγίζει ο μικρός πέρα-δώθε τσιτσίδι,  ο γιός του Πόρου και της Πενίας που κανει παρέα με την Αφροδίτη και τους υπόλοιπους θεούς, που το ψέμα και τον βιασμό τα έχουν στο τσεπάκι τους κι οι έρωτες πάνε κι έρχονται σαν τις μπόρες…όπως και να το κάνουμε αυτό το παιδί δεν μπορεί να είναι και πολύ σόι, σίγουρα έχει προβλήματα. Η Πενία είναι απεγνωσμένη και πεινάει συνέχεια κι ο Πόρος, παρ’ όλο τον πλούτο του, θέλει κι αυτός όλο και περισσότερα –ακόρεστοι κι οι δύο, ο καθένας με τον τρόπο του.  Οι αρχαίοι ήταν μυαλωμένοι, γειωμένοι και πραγματιστές. Και οι μύθοι τους ενδείξεις σοφίας και γνώσης.

Φανατισμός και εξωγήινοι

Και στο όνομα αυτού του πολυπόθητου Ερώτα, που κατά καιρούς πιστεύουμε ότι «βρήκαμε», έχουν γίνει πόσα εγκλήματα; Με τον απόλυτο φανατισμό και τον δογματισμό θρήσκου που τον εξαγριώνει η ιδέα και μόνο της απιστίας;!

Κι ύστερα υπάρχουν και οι φράσεις όπως: «Την πάτησες..», «Την δάγκωσες την λαμαρίνα χοντρά…» κοκ οί οποίες όχι μόνο υπονοούν ότι τίποτα το καλό δεν έχει συμβεί, αλλά κι ότι αναμένονται χειρότερα. Άρα, αυτό που όλοι κυνηγάμε παύει να είναι «αγαθό» απ’ την στιγμή που το βρίσκουμε; Μεταλλάσσεται από αγαθό σε κάτι επώδυνο εν μια νυκτί; Η μήπως δεν μεταλλάσσεται ο Έρωτας αλλά αντιλαμβανόμαστε εμείς ότι άλλο είχαμε κατά νου όταν τον ψάχναμε ενώ η πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση με την ψευδό-συναισθηματική εικόνα που φαντασιώναμε;  Δηλαδή, εκείνον τον υπέροχο άνθρωπο που θα μας αποδεχθεί, όχι μόνο με τα χάλια που έχουμε, αλλά θα μας αγαπήσει ανιδιοτελώς εις τα πέρατα των αιώνων χωρίς ποτέ να ζητήσει τίποτα για τον εαυτό του/της. 

Όμως αυτό δεν είναι Έρωτας. Είναι το αντίστοιχο του να περιμένουμε να προσγειωθούν εξωγήινοι στο μπαλκόνι μας  και να είναι φιλικοί-  μεταξύ μας αυτό είναι πολύ πιο πιθανό να συμβεί απ’ το άλλο.

Τελικά, τι ψάχνουμε;  Κάτι που δεν υπάρχει; Κάτι που θα μας δώσει την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουμε προβλήματα; Μήπως στο όνομά του ψάχνουμε  να επουλώσουμε πληγές, να αντικαταστήσουμε ανεπάρκειες, να ξεχαστούμε για λίγο απ’ την πνιγερή καθημερινότητα, να δοκιμάσουμε την γεύση μιας άλλης ζωής γευόμενοι κάποιον άλλον ή να κυνηγήσουμε και να «ικανοποιήσουμε» τις συνήθως φλου επιθυμίες μας για ελευθερία και περιπέτεια; Πάντα όμως όπως τα έχουμε εμείς σχεδιάσει, όπως εμάς μας βολεύει.

Εάν ψάχνουμε να αντικαταστήσουμε όμως ένα κενό με κάτι που δεν υπάρχει, παρά στην φαντασία μας, είμαστε χαμένοι – κυριολεκτικά.

Το «πρόβλημα» με τον Ερώτα είναι ότι  δεν είναι μονήρης, χρειάζεται απαραιτήτως τον «άλλον» και οι δίκες μας φαντασιώσεις και  συγκεχυμένες προσδοκίες συνήθως περιλαμβάνουν μόνο εμάς.  Προσπαθώντας μετά μανίας να βρούμε αυτό που θέλουμε εμείς για εμάς, ξεχνάμε την ίδια την ύπαρξη του «αλλού», τον «σκοτώνουμε» από αδιαφορία, από αμέλεια, από άγνοια, από έλλειψη κατανόησης του τι είναι ο Έρωτας… που όταν ή εάν τον βρούμε ανακαλύπτουμε ότι είναι όντως το «πρόσωπο» του «αλλού».

Άρα, θέτω πάλι την ερώτηση λίγο διαφορετικά: Εάν υπάρχει ο Έρωτας, ποιος τον σκοτώνει;

Συντάκτης: Μάριαμ Συρεγγέλα,

Influence:

Έχει σπουδάσει ψυχολογία με μεταπτυχιακές σπουδές στο Illinois Institute of Technology (USA) και Surrey University (UK). Έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα και στο Ιράν…