Τι συμβαίνει όταν δεν κάνουμε αυτά που θέλουμε;

Εσείς πόσο συχνά «ακυρώνετε» τις επιθυμίες σας;

Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι τα «πρέπει» που έχουμε στη ζωή μας, είναι τα «πρέπει» που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας, το γεγονός παραμένει: Η καθημερινότητα μας διέπεται από ορισμένα πρέπει, είτε είναι το πρέπει να πάω στη δουλειά μου, είτε είναι το πρέπει να κοιμηθώ νωρίς, είτε ακόμα και το πρέπει να πάω για ψώνια! Το ζήτημα είναι τι συμβαίνει με το «θέλω»;

Είναι προφανές ότι στη ροή της εβδομάδας από Δευτέρα έως και Κυριακή, πολλές φορές θα χρειαστεί να παραβλέψουμε το θέλω μας για τις ανάγκες της εργασίας, της οικογένειας μας ή και των φίλων μας. Και αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα κακό. Παράλληλα, όμως, παράγοντες, όπως ο περιορισμένος χρόνος, η κούραση, η αναβλητικότητα και η οικονομική στενότητα φαίνεται να παραγκωνίζουν ακόμα περισσότερο αυτή τη φωνή του εύθυμου εαυτού μας που στη διάρκεια της ημέρας μας ζητάει μικρές χάρες, ή αλλιώς, μικρές χαρές!

Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν φτάνουμε στο σημείο να αναβάλλουμε συνεχώς τις επιθυμίες μας για χάρη άλλων προτεραιοτήτων;

Δεν είναι πλέον μυστικό ότι ο εγκέφαλός μας «εκπαιδεύεται». Όπως μπορεί, όμως, να εκπαιδευτεί θετικά, μπορεί, δυστυχώς, να εκπαιδευτεί κι από την άλλη κατεύθυνση! Μαθαίνοντας τον εαυτό μας να αναβάλλει συνεχώς τις μικρές του επιθυμίες, εκείνος με τον καιρό παίρνει το μήνυμα: Δεν έχει νόημα να μας ζητήσει τίποτα. Γιατί; Γιατί ξέρει πλέον τι θα συμβεί. Δε θα του κάνουμε τη χάρη! Σιγά σιγά η επιθυμία για «ζωή», όχι, φυσικά, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, αρχίζει να εξασθενεί και η διάθεση μας πέφτει.

Την ίδια στιγμή, για λόγους ισορροπίας, ο εγκέφαλός μας έχει την τάση να «υποτιμά» την επιθυμία που ακυρώνει. Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλός μας- καθώς έχει, επίσης, την τάση να αποφεύγει τον πόνο- θα προσπαθήσει να μας “παρηγορήσει” που δεν βρήκαμε χρόνο να δούμε εκείνη την ταινία ή που δε βγήκαμε εκείνο τον περίπατο στο πάρκο, πείθοντάς μας ότι θα κρυώναμε ή ότι θα ήταν περιττό έξοδο και προσπαθώντας να μας βοηθήσει να καταλήξουμε στο ευτυχές συμπέρασμα ότι δεν άξιζε τελικά. Και φυσικά, ούτε αυτό από μόνο του είναι κακό. Όταν, όμως, αυτό συμβαίνει για αρκετό καιρό, έχουμε πλέον πειστεί ότι αυτή η βόλτα που λέγαμε δε μπορεί να μας ευχαριστήσει και τόσο. Κι όταν αποφασίσουμε να την κάνουμε; Μαντέψτε! Η χαρά που θα πάρουμε πίσω δε θα είναι η ίδια!

 Αν, λοιπόν, θεωρήσουμε ότι ο εγκέφαλός μας είναι μια μηχανή, έχει σίγουρα ένα ελάττωμα, δεν έχει αυτόματα κουμπιά να ρυθμίσουν τη διάθεσή μας! Ακόμα και θεμελιώδη πράγματα όπως η όρεξη να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας ή η ευχαρίστηση που παίρνουμε από τις δραστηριότητες μας μπορεί να εξασθενήσουν, αν εμείς δεν τα «εξασκήσουμε». Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να δημιουργήσουμε δικά μας κουμπιά και ας μην είναι αυτόματα. Κι ένας από αυτούς είναι να κάνουμε που και που μια μικρή χάρη στον εαυτό μας. Άλλωστε, είναι σημαντικό να θυμόμαστε πως αυτό που ονομάζουμε Δευτέρα έως Παρασκευή, είναι εν τέλει, η ζωή μας!

Συντάκτης: Χριστίνα Δραμιτινού,

Influence:

Αρθρογράφος του flowmagazine.gr.