Οι σύγχρονες κοινωνίες είναι σε μεγάλο βαθμό πολυπολιτισμικές. Άνθρωποι από διαφορετικές κουλτούρες έρχονται κοντά, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις δυσκολεύονται να …
Τελικά αποδεχόμαστε τους ανθρώπους όπως είναι;
Πως ορίζεται ένας «φυσιολογικός» άνθρωπος στην εποχή μας και πως ένας «μη φυσιολογικός»; Είναι σωστό να χρησιμοποιούμε εκφράσεις όπως αυτές για να μιλήσουμε για ανθρώπους; Όλο αυτό, στην πραγματικότητα αποδεικνύει ότι αποδεχόμαστε τον διπλανό μας;
Καθημερινά, βλέπουμε ότι υπάρχουν πολλές διακρίσεις και ανισότητες που αφορούν άτομα τα οποία δεν είναι αποδεκτά από την κοινωνία. Έτσι, σε αυτό το σημείο, ανάγεται ο διαχωρισμός που κατατάσσει τα άτομα σε φυσιολογικούς και μη φυσιολογικούς. Οι τελευταίοι είναι συνήθως, οι «παραμορφωμένοι», οι διαφορετικής προέλευσης από τους κρίνοντες και με λίγα λόγια οι περιθωριοποιημένες ομάδες της κοινωνίας μας.
Από την άλλη, «οι φυσιολογικοί» είναι οι λεγόμενοι αποδέκτες αυτού του κόσμου. Είναι αυτοί που κρίνουν ποιο είναι το σωστό και το λάθος στην ζωή τους αλλά και στην ζωή των άλλων. Αυτός, είναι ένας κύριος λόγος που υπάρχουν ακόμα ανισότητες ανάμεσα στους ανθρώπους. Δίχως αυτές δεν θα μπορούσαμε να ορίσουμε λέξεις ή φράσεις και ο καθένας θα ήταν δύσκολο να κατατάσσει ανθρώπους με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Όμως, τέτοιες λέξεις μας παραπέμπουν κατευθείαν σε κάτι ασυνήθιστο και περιθωριοποιημένο, ώστε στο τέλος, με το άκουσμα τους, μας δημιουργείται μια αρνητική σκέψη για αυτούς.
Επίσης, το πιο σημαντικό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν χρειάζεται να κρίνουμε τους ανθρώπους από την εξωτερική τους εμφάνιση και επειδή έχουν κάποια χαρακτηριστικά που διαφέρουν από εμάς. Οι υπόλοιποι που βρίσκονται στην έξω πλευρά, το μόνο που οφείλουν να κάνουν είναι να τα δέχονται και να τα σέβονται χωρίς να τα κρίνουν, αφού δεν είναι κάτι που τους αφορά άμεσα.
Αν δεν υπήρχαν οι διακρίσεις αυτές, λοιπόν, δεν θα υπήρχε ούτε η εχθρότητα, ούτε οι αρνητική κριτική και ο στιγματισμός. Το να στιγματίσουμε κάποιον άνθρωπο επειδή δεν είναι «φυσιολογικός», αλλά είναι διαφορετικός από εμάς, είναι κάτι το επιφανειακό και μειώνει ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν έρθουμε όμως, στην θέση του θύματος και στην προκειμένη του περιθωριοποιημένου ανθρώπου, θα παρατηρήσουμε ότι το να ασκούμε κριτική στην ετερότητα ή σε αυτό που είναι ασυνήθιστο, είναι κάτι που δεν θα ήθελε κανένας να του συμβεί, αφού ο καθένας έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες.
Γι’ αυτό ας κοιτάξουμε τον κόσμο με μια διαφορετική οπτική γιατί θα καταλάβουμε ότι το να κρίνουμε τους ανθρώπους, με όποιο χαρακτηριστικό κι αν έχουν, δεν θα βοηθήσει στο να αυτοαποκαλούμαστε «φυσιολογικοί».
